Romanya sınırını geçince bende hedefe yaklaşmanın vermiş
olduğu heyecan iyice arttı. Artık burdan hemen Macaristan’a geçeriz hevesiyle
yüzümde bir gülümseme ile yola koyulduk. Ama unuttuğum bir şey vardı. O da,
acelemiz olmadığı.
Hayat gerçekten çok enteresan. Acelemiz yok! Buna bir türlü
kafam basmıyor. Vatan toprağından çıkalı 3 gün oldu ama hala bir koşturmaca ve
hız peşindeyim. Alışamadım. Gitmek gerek, yol almak gerek diye bir güdü var
içimde bastıramadığım…
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHgVliw7ebIQsMe8mPUlctOvrAvUn6vGxZmGAcNqrnliI440KUodJ1Bet3TAU9gdsoHHOagXP9hRvf6u1iFN-bhuZyEvES69ES19FG286cePRDh93LwQEMyuWRay0dx6MVyTiU5pR_8g/s320/_MG_2874.JPG) |
Yol boyu arada sırada bir şeyler içmek için mola veriyoruz. |
Düşününce biz de haklıyız aslında, şehir insanı olarak. Sonuçta para kazanmak
gerek, ekonomik özgürlüğümüzü kazanmak gerek. (Türkiye’de ailesinden ayrı, bir
işte çalışıp bekar yaşayan kişi sayısı nüfusun %2’sine denk düşüyormuş) %2’lik
bir kesimde olmak oldukça zor tabiki. Hem de Istanbul gibi bir şehirde. Bir
sürü gideri var, hayatta kalmak gerek, ayrıca bir de motora binmek için benzine
para yetiştirmek gerek!:) Sonuçta
özgürlük önemli! Petöfi Sandor adlı şairin harika bir şiiri var, kısacık. Diyor
ki, “Özgürlük ve aşk! Bu ikisi gerek bana. Hayatı feda ederim aşkım uğruna. Aşkımı feda ederim, özgürlük uğruna!” Benim hikayem de biraz böyle. Özgürlüğüm her
şeyden önemlidir. Belki ikizler burcu olmamdan kaynaklı bir ısrar bu. Bunun da
bir bedeli var elbette ki. Hatta sadece ekonomik özgürlük değil, duygusal ve
bedensel özgürlüğümüzün de kendimiz tarafından hiçbir etkene bağımlı kalmadan
güçlü bireyler olarak sağlamamız gerektiğine inanıyorum. Okyanuslar, bizim
derinliklere dalmamızı bekliyor, öyle değil mi? Hedeflerimiz var, amaçlarımız
var, gücümüz var bir şeyleri değiştirmek için hayatımızda, daha iyi olmak için.
Sonrasında iyinin iyisi olmak için. Akıllı varlıklarız, iyi niyetli ve
toplumsal normlara da biraz saygılıysak geri kalan yolda bize engel olacak ne
olabilir ki? Başarı bizi bekliyor! Sonuçta hepimiz bir şeyler için yaşıyoruz. -
Diye düşünüyor insan. Ama...
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV7HcLdg9Zp6dPieTt83Lk0buOrK7OHVobhhP5Lm_d7M9KH672UO4QUHhC0RWNCAsFiJvFbpswEtwMCalF7o1KSeqliEjHInvsm4M5o30P5BqmxjtDyK9ybovQVkrnKpXDqY_ixx2MUg/s320/P7280733.JPG) |
Doğa, tüm ihtişamıyla onu anlamamızı bekliyorken,
motorla bu sorular arasında dolaşmak da keyfli,
bazen cevapların içinde gezdiğini farkediyor insan. |
Sahi, ne için yaşıyoruz? İşte bu sorunun çok farklı bir cevabı oldu bende Romanya.
Acelemiz yok. Benzin(litresi 3 lira civarı) ve konaklama(Bazen
kamp alanı dışında, konaklıyoruz, ücretsiz) parası harcamalarımızın %90’ını
oluşturuyor, %10 ise kahve ve aksam yemekleri (250gr ızgara, ateş bedava) Marmara
etrafındaki gezimizi de sayarsak son bir haftadır hayatım bu şekilde geçiyor. Yani
bedava ve muhteşem keyifli! Hayat bu kadar kolay mıydı yaw!
Neyse işte biz çıktık sınırdan, yine ana yollara girmeden
haritada iyice yaklaşmadan görünmeyen incecik yollardan devam ediyoruz
gezimize. Yerleşim yeri dışında hızımız ortalama 90km/s. Oldukça keyfli ve
konforlu bir hızmış açıkçası. Hiç 90la seyretmemiştim bu geziye kadar. En hızlı
110 civarına çıkıyoruz. Yerleşim yerlerinde, hız kuralları gereği 50’ye
düşüyoruz. Insan dahi göremediğimiz alanlarda dahi hız kuralı
var, acelemiz
yok, hızımız 50. Peki, ne de olsa George’u takip ediyorum. Kısa süre sonra
haklı olduğunu görüyorum bu titizlikte, çünkü biraz büyük kasabalarda yerleşim
yeri merkezinde her zaman polis oluyor.
(Sıradaki paragraf biraz sıkıcı olabilir üzgünüm, konuyla
alakası yok isteyen atlasın)
Yerleşim yerlerinden geçmek genelde 3 ila 5 dakika arası
sürüyor. Ve manzara hep aynı. Kasabaya giriyoruz, önce tek tük evler. Yolların
kenarında su oyukları var, kışın yada baharda sanırım ufak akarlar oluyor,
oluklar ve evler arasında da ufak kaldırımlar var. Her evin önünde, kaldırımda bir
bank var ve yaşlılar orada oturmuş bir şey yapmadan zaman geçiriyorlar. Gün
boyu geçen belki 3 belki 4 aracı izliyorlar. Biraz ileride çocuklar yürüyorlar.
Bazen çocuklar da o banklar da oturmuş bir şeyle oyalanıyorlar. Kasaba, kasaba
ardına bu görüntü Macaristana kadar değişmedi. Bulgar’da da benzer bir tablo
vardı ancak, Romanya’da biter sanırken, daha da yoğun olarak bu tabloya maruz
kalmak sorgulamama sebep oldu sanırım. Sürekli aynı döngü.. Ev, kaldırım bank,
banta oturan yaşlı, gençler yürüyor, ev, bank, bankta oturan yaşlı, yürüyen
çocuklar… Matrix filmi içinde gibiyim. Sanki bilgisayar yazılımı bu yaşlılar ve
kasabalar. Ama sahi, bu insanlar burada ne yapıyor? Ülkenin neresindeyiz ve ne
tarafa gidiyoruz bilmiyorum. Bildiğim tek şey, gölgem genelde görüş alanımda,
yani bir şekilde kuzeye gidiyoruz. Demek ki her şey yolunda... Ev, kaldırım,
bank, bankta oturan yaşlı, ve çocuklar… Bu döngü her seferinde kafama işliyor.
Yaşlı insanlar yaptıkları hiçbir şey yok. Fakirler. Amaç yok. Paraları da yok,
burada yaşıyorlar. Ev var, bank var, belki biraz toprakları var… Ben yüzlercesini
görüyorum kasabalardan geçtikçe, birbiri ardına... Ama bu ülkelerde yaşayan bu
şekilde evinin önünde oturan milyonlarca yaşlı vardır, yapacak hiçbir şeyi
olmayan bunca insan burada doğmuş burada ölecek diye düşünürken… Peki çocuklar?...
Bir an bu manzaranın yüzyıllarca durmadan akan bir süreç olduğunu anladım. O
yaşlılar da bir zamanlar çocuktular, büyüdüler, doğurdular, yaşlandılar,
öldüler… Ve korkunç gerçek kafama dank etti! Şehirler, ülkeler, Avrupa
biriliği, Teknoloji, internet, hırslarımız, kavgalarımız, koşturmacalarımız, şöyle
özelliklerimiz, böyle güzelliklerimiz, amaçlarımız, hatta sevgilerimiz bile
belki, koca bir YALAN! Insan ölmek için yaşıyor… Tek başına hem de! Peki ya
özgürlük? O da mı yalan? Lan yoksa..?!
Ben bunları düşünürken, yolda karşıma sürekli çarmıha
gerilmiş İsa’lar çıkıyor! Romanya’da neredeyse kaza yapmama sebep olacak Hz.Isa’lar
var. Birisi kaza yapmış da konmuş gibi de değil sanki. Yada her keskin virajda
bir kaza olmuş gibi daha çok (yazarken farkettim ikinci ihtimal daha güçlü
sanki) Bu Isa’lar tam virajın en keskin açısında yolun en can alıcı noktasına
yerleştirilmiş! Mesela kaptırmış giderken sola viraj döneceksen, tam motorla
yatıyorsun sola, döndü dönmedi derken bir anda karşına kocaman, renkli, kanlı,
çarmıha gerilmiş Hz.Isa çıkıveriyor! Yolun ortasındaki bu şeyin ne olduğunu
anlamaya çalışırken tabi viraj dönülmüyor (bkz: Nereye bakarsan oraya gidersin
kuralı). Ben sola döncem diye uğraşırken Isa beni kendine çekiyor… Bazıları o
kadar dikkat çekiciydi ve devasaydı ki, kötü köy yollarda bir anda karşıma
çıkmalarından dolayı ani gaz kesince arkayı kaydırdığım oldu viraj içinde! Sanki
İlahi bir mesaj, bu düşünceler arasında!
(Neyse ki Hızır’ın yardımıyla hemen topladık virajda):))
Kısacası, tüm gün sakinliğin ve huzurun içinde yol alırken
amaçsız, iyi bir kamp alanında yada kafede durduğumuzda zaman facebook’ta
milletin neler yaptığına bakarken yaşadığım amaçsızlık huzursuzluğunu yada
hayatta öyle de yapalım böyle de yapalım, BEN yaparım enerjisi ile
hareketlenmiş olaylardaki içimdeki boşluk hissini çözmüş oldum! Çok çalış,
çalış, daha çok kazan. Daha çok çalış, para kazanmak için hayatımızı satma
noktasına gelmişiz, ruhumuzu satmışız hırslarımıza, şeytana! Peki ya sonra?
Sonra tatil! Tatil dediğin, en iyi yemeği yemek en iyi yere gitmek en iyi
otelde kalmak, en iyi manzaraya sahip olmak vs.. tatil dediğimiz olgu bir
rahatlama değil, bütün yıl yükünü çekeceğimiz yeni sıkıntılar demek. Kibir ve Lüks! Yeni hırslar
yüklenmek demek! –miş meğer bunu anladım. Ooh bea… Acelemiz yok ki olm! Sperm gibi
koşturmaya gerek yok!!! Zaten ölcez nereye koşuyorsun!?:)) 90km/s hızın ve o
sırada hafiften esen rüzgarın keyfinden bahsetmiş miydim? İşte şimdi daha da
keyfli oldu…
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNlg1OKLsBAh37ZsTkNLRM1aArif_CqAYIxUZ9qJfdwjo_GAR_hHOdqDYRuHQkxHNThVrL_ZIrKVFXYKUWhJPNN7n1g6OS-DKSsl2rTE8gFvcWNLm1bj1EslgpIObAo313qRBemRYX0A/s320/caps+14.jpg) |
Curtea de Arges'de kahve molası |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF5FKbTyshjJVnrRFj9C_Y4h-frc82C_lgdORoOEp3Z47af8uUPsMT2pCvyXuDq0GAO1b4vzixBW4Uolgk1nAJskYvCEG8glNWEh4mVEKx9dETZeQwMcSgUzLVDc4ApCSSbx84evsDJg/s320/caps+15.jpg) |
Curtea de Arges - şehir merkezi |
Derkenee, Curtea De Argeş’e ulaştık. Merkezde bir kahve
molası verdik. Burası daha şehirli bir yer. Her köşeden ufak sokaktan bir
motorcu çıkıyor. Chopperlar, Supersportlar, Crosslar… Bir sürü kafe var ve
hepsinde motorcular var. Genci yaşlısı çift
olarak geleni.. Tanrım burası harika! Yolda ki düşüncelerim bir anda
uçtu ve bu büyülü şehrin havasına kapıldım. Bir kafeye girip kahvelerimizi
içerken Brigi de suyunu içti. Sıra bu gece nerede konaklayacağımızı bulmaya
geldi. George ile konuşunca anladım ki, aslında Transfogaras (Ro:Transfagaraşan)’ın
dibindeymişiz. George o yüzden daha fazla gitmek istemiyor, ancak ileride bir
kamp alanı bulma ihtimalimiz olabilir. Dağlara ulaşırsak oradan sonra yolumuz
uzun. O yüzden biraz kararsız kaldık. Geri dönmek gibi bir ihtimalimiz de yok,
çünkü George prensip olarak geçtiği bir yola asla geri dönmüyor. Hoşuma gitti
aslında bu prensip. Neyse, kahvelerimizin sonunda, devam etmeye karar verdik.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF4-pYxIh3u4hZ_VpmOwxNa9tCsk7jnmEuvX1cr_OIWkOVrtgHSRlG14G1VKXADrlhuxt4m_-E9Fe9R2HhVDvytYb_KPUwUg-QDkHfoWHp-lIPddgKVTRPW9JsJ6vZgp7pqY83XzPNcg/s320/caps+16.jpg) |
Mola verdiğimiz kahvenin karşısına motorları parkettik |
Dağların yamacına ulaştık ve, ileride ufak çadırlar, ahşap
evler, ve bunların yanında motorlar görüyoruz! Çok hoş bir otelin az ilerisinde
bulunan bu kamp alanının adı “Dracula Camping”. Oldukça otantik bir isim.
Vaktinde ulaşılmış harika bir yer. Şartları da gayet uygun. Kişi balı 10€’ya
motorlarımızla alana girip uygun bir alanda çadırlarımızı kurmaya başlıyoruz.
Yorucu ve İsalı bir günün sonu…
Ve rüya gibi! Yarın dünyanın en ünlü yollarından, Karpat dağlarının virajlarıyla meşhur geçidi Transfagaraşan’a uyanacağız!
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk2kpfwldMRbatuXOl8u4rnEq42nIk8sAFGWZ39nPfFaiPqpOohqHChCT6GGzpkhwY3x6aePKqOAawEEVDOpGh_yxMc1Px2gcrpmgIJnDpneYmLN_fjcANh94zIZD_Y7CFcOmUHVavxg/s320/_MG_2963.JPG) |
Gün sonu Z raporu aldık. |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwjpIDIqDbBPusUql7FXSvMJ1VpG9P2bdQ5KG2eiMRP4AzDyRAmr70YPnNrYDOxTu6MQIGGP_hW-BUm5p0MG5kfIfoNRuSZgOjwMW0t-nmbA4cwYfeL89xXOvRu5DR_SwyOdV24-faIw/s200/P7270529.JPG) |
Çadırım ve Piroskam |
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1NORUU-0CuJ5mmSvuhyEAWK5WWVbpq1f1bHLuM5ITJOqJ9A8FA2XQV9wsP0zH_FOj-bAFTnZHUWVbk9HjgKdKu7xbTBPQ0J-2wK2Taw0-DW33edsh-PhDxC7dqqJYJ7lIO8idr8Ajbg/s320/P7280668.JPG) |
Kamp alanı yukardan bakış |
Yazar: Erdinç Tunçbilek
Fotoğraflar; Erdinç Tunçbilek / Pap György
Yazıların ve Fotoğrafların izinsiz kullanılması yasaktır. İçerik kullanımı için lütfen iletişime geçiniz.